Een weg met een gemiddeld stijgingspercentage van ongeveer 9%, die een bergwand doorsnijdt, dat verwacht je niet snel tegen te komen anders dan in Zuid-Limburg, de Holleweg in Wageningen is toch echt die fikse kuitenbijter! De meeste hollewegen komen weliswaar voor in het Zuid-Limburgse heuvellandschap maar in het Gelderse Stuwwallenlandschap vindt je ze ook. Het zijn veelal wegen met aan beide zijden steile wanden die al dan niet begroeid zijn.
De Holleweg in Wageningen is onderdeel geweest van een prehistorische route die de Betuwe verbond met de Veluwe. Bij het huidige Lexkesveer was een zogenaamde voorde een doorwaadbare plaats waar de rivier kon worden overgestoken.
Holle wegen zijn bijzonder omdat er door hun verzonken ligging een microklimaat heerst. Er is weinig wind, het is er schaduwrijk en vochtig en in de zomer lekker koel en dat biedt voor veel dieren en planten een uitstekende leefomgeving.
Hoe een grove en zelfs gevaarlijke verkeersovertreding op de Stadsbrink (in aanbouw), op 18 juni 1962, de start werd van een huwelijkrelatie tussen Dick en Willy uit Renkum
Willy was toen 23 jaar en wilde haar autorijbewijs halen. Dick wilde zijn motorrijbewijs halen. Samen waren zij op theorieles bij rijschool Van de Broek in de Heerenstraat, waar zij elkaar liefdevolle knipoogjes gaven. Op een avond toen Willy naar het busstation van de nbm liep en de net klaargekomen weg van de Stadsbrink aan het oversteken was, kwam Dick rijdend op zijn pas gekochte Lambretta scooter en ging in al zijn enthousiasme op het verkeerde deel van de weg rijden om Willy in te halen. Hij vroeg haar of hij haar naar huis mocht brengen. Pas op de kruising met de toen genoemde Grindweg kwam Dick, met zijn Willy achterop, weer aan de goede wegzijde van de Ritsema Bosweg terecht om zijn scooterrit te vervolgen richting Renkum, teneinde zijn prille liefde naar huis te brengen. Bij het afscheid een kuis kusje. Dit alles gebeurde op 18 juni 1962. Op 18 juni 1963 zijn zij verloofd en wilden op 18 juni 1964 trouwen, maar door omstandigheden werd het 3 juli van dat jaar. Volgend jaar is deze gebeurtenis dus 50 jaar geleden.
Door: Dick en Willy Vlastuin, Wageningen – Lokale Verhalen 2013
De tramlijn Ede – Wageningen was een stoomtramlijn die het station Ede-Wageningen via Bennekom verbond met de stad Wageningen. In Wageningen lag het station aan de zuidkant van de huidige Stadsbrink, op de hoek met de Stationsstraat.
De lijn werd geopend in 1882. Inclusief zijsporen was de lengte ruim 8 kilometer. De lijn was enkelsporig met vijf wisselplaatsen, waar tegenliggers elkaar konden kruisen (bij Hoekelum, Voshol, in Bennekom dorp, de (oude) tol en bij de mouterij).
Video van de Waogeningse Blaoge over het treintje “Bello”
Tussen Bennekom en Wageningen werd gekozen voor een tracé over de Bennekomseweg, omdat de Grintweg te bochtig was voor een tram. Er reden zeven treinen per dag. De maximumsnelheid bedroeg 15 kilometer per uur. In 1889 werd die verhoogd tot 20 kilometer per uur, in 1917 tot 45 kilometer per uur. In 1937 werd de reizigersdienst opgeheven en vervangen door een busdienst. De lijn was tot 28 september 1968 nog in gebruik voor goederenvervoer. In 1954 werd de lijn in Wageningen ingekort tot de mouterij, tegenwoordig de parkeerplaats van de Aldi. Het traject had toen een lengte van ongeveer zeven kilometer. Aan de noordkant van de Geertjesweg lag dubbel spoor, dat gebruikt werd bij het rangeren van de goederenwagons voor de mouterij. Dit is nog terug te vinden als een brede groenstrook.
In 1959 werd het stationsgebouw in Wageningen centrum gesloopt. De goederenwagons werden de laatste jaren getrokken (en geduwd) door locomotoren en door locomotieven uit de serie 2400. Omdat er onderweg door de ligging van de lijn, in de rijbaan of in de berm, veel gebeld moest worden werd de tram werd in de volksmond “Bello” genoemd.
In 1968 werd de tramlijn helemaal opgeheven. De belangrijkste redenen voor het opheffen van de lijn waren de verkeersveiligheid en de teruglopende belangstelling voor de lijn. De Bennekomse winkeliers waren erg blij met het verdwijnen van de rails in de Dorpsstraat.
traject tramlijn Ede – Wageningen
In 1990 verscheen een boek over Bello: W.J.P. Steenbergen, Wielen naar Wageningen: ‘Bello’, de stoomtram van Wageningen naar Ede, 1882 – 1937 – 1968, uitgeverij Pirola, Schoorl, 1990 , ISBN 90-6455-102-2
De huidige pont van het Lexkesveer werd 1 juli 1992 in gebruik genomen. Hij is gebouwd bij scheepswerf Peters in Kampen. Op de werf werd de nieuwe ‘LEXKESVEER I’ gedoopt door Monique Zegveld uit Randwijk. Na de doopplechtigheid werd, ’s nachts, de pont over de IJssel en de Rijn onder leiding van de chef van het veer, B. Brouwer, met deen deel van Ben W naar Wageningen gevaren. Daarna is de pont begonnen aan zijn heen en weer vaarten.
Bij de vernieuwing van het pont bleef de oude houder voor de reddingsboei gelukkig gespaard.
Het onderstaande gedicht is van Ben Sikken. Ben Sikken was een Wageningse dichter en verzetsman. Hij werd op 25 september 1944 door de Duitsers doodgeschoten. Uit erkentelijkheid voor zijn verzetswerk hebben B en W besloten , november 1987, om een straat in de woonwijk Sahara naar hen te vernoemen.
Vanuit de Wageningse haven is in de loop van de jaren letterlijk veel beweging ontstaan. Vooral vanuit de vele familiebedrijven zijn mooie ondernemingen ontstaan. Vanaf 1920 vervoerd Ruijsch vanaf Wageningen al bouwmaterialen door geheel Nederland. Inmiddels is het bedrijf uitgegroeid tot een grote logistieke dienstverlener voor bouwvervoer met autolaadkraan.
Geavanceerde systemen reduceren de gereden kilometers en innovatieve oplossingen geven een CO2 reductie van 30%. Zo heeft Wageningen ook historische wortels voor duurzame logistiek.