Kunstraadsels

Dokter Jan Boes was een held. Hij was chirurg, sinds 1939 baas van het oude ziekenhuis Ziekenzorg en hij was voor niemand bang. Zo moedig als hij was, zo aardig was hij ook. In Nederlands-Indië en in Nederland hielp hij waar hij kon, hij steunde de padvinderij, kocht Sinterklaascadeautjes voor het ziekenhuispersoneel, vergat patiënten een rekening te sturen en leverde salaris in toen het ziekenhuis het moeilijk had.

Wreed is hij uit het leven weggerukt, hij is in 1943 in opdracht van de Duitsers vermoord als vergelding voor de aanslag op een verrader die in Ziekenzorg lag door iemand uit het verzet. In de hal van het ziekenhuis is in januari 1958 een reliëf onthuld om hem te gedenken. Het was gemaakt door J. Sikken.

In 1974 verhuisde dit met het ziekenhuis mee naar de Scheidingslaan. Daar is het bij de operatiekamers gehangen. In 2000 werd ‘Pieter Pauw‘ gesloten. Niemand weet wat er met het reliëf is gebeurd, het is weg, we hebben er niet eens een plaatje van. Mensen van De Casteelse Poort, Oud-Wageningen en Wageningen 1940-1945 zoeken mee. Dokter Boes hoort in Wageningen!

 
Weet u meer? U kunt hieronder uw reactie plaatsen!

Ubbo Scheffer (1925 – 1989) was een gedreven beeldend kunstenaar. Hij heeft lang in Wageningen gewoond en gewerkt. Er staan nog veel van zijn beelden maar soms gaat het mis. Zijn Monument voor Bosbouw bijvoorbeeld: Twee stenen, omringd door vier zware balken met de uiteinden op elkaar.
Het stond voor villa Hinkeloord toen daar ‘Bosbouw’ van de Landbouwhogeschool was gevestigd. Via projectontwikkelaar Roelofs & Haase ging Hinkeloord in 2002 naar stichting Utopa voor beeldengalerij Het Depot. De tuin was verwaarloosd en het monument van Scheffer was overwoekerd door klimop.

Waarschijnlijk is het toen meegenomen in de opruiming en hebben bouwvakkers en bazen niet geweten dat het een kunstwerk was. Want dat was het, we hebben een uitleg door de kunstenaar:

“Op de plaats waar ik rustte lag een gelijkmatig gevormde kei, gespleten door de vorst. Ik brak een tak in vieren en legde die als beschermende armen er omheen. Een spel, een ingreep van de mens. Het ‘teken’ voor bosbouw was geboren. Het is de mens die de natuur kan verwoesten, het is ook de mens die de natuur
kan beschermen.”

Weet u er meer van? U kunt hieronder uw reactie plaatsen!

Op de Wageningse Grebbedijk ter hoogte van de Dijkstraat staat een mooie oude bank. Hij is van baksteen, met een houten zitting en rugleuning. Hij staat aan een fiets- en wandelroute, niet alleen voor toeristen maar net zo goed voor Wageningers. Hangjongeren, hangouderen, mensen met een hond, kinderen, studenten en verliefde stellen maken er gebruik van.
Het is tegelijk een bank en een sluis, “De Witte Sluis”. Vroeger hielp die mee de waterstand in de stadsgracht te regelen. Tegenwoordig wordt er overtollig regenwater mee afgevoerd.
De bank ziet er niet uit, je zou je schamen voor de toeristen: Graffiti alom, er zijn stenen uit, in andere stenen zitten butsen, het hout begint te rotten, de voegen staan open, de vuilnisbak staat droevig scheef.

Wageningen Monumentaal probeert het herstel op gang te brengen. Iemand van de gemeente mailde dat de bovenkant de zorg is van het Waterschap. Iemand van het Waterschap zei dat dat het Waterschap het technische deel beheert en de gemeente de bovenkant. Zo staat het al jaren stil, of erger: zo gaat het al jaren achteruit.

Wie brengt gemeente en Waterschap bij elkaar?
U kunt hieronder uw reactie plaatsen!

Op 17 september lanceerden Wim de Vos van de Stichting Cultuur in Wageningen, Leo Eppink van Rondleidingen Wageningen en Laurens van der Zee in Wageningse media de serie Kunstraadsels van Wageningen.
In de serie Kunstraadsels is op 19 november de vraag gesteld naar de verblijfplaats van een bronzen gevelbeeld door Fri Heil. Ook hebben we gevraagd naar de locatie waar dit beeld in 1955 en later gehangen heeft, want daarover bleken de meningen verdeeld.
Van Wolter van der Zweerde kwam op die laatste vraag op de Wiki een uitvoerige reactie: Hij vertelde over het instituut dat vroeger CILO heette (Centraal Instituut voor Landbouwkundig Onderzoek) en na de vele fusies, verhuizingen en naamsveranderingen via ’IBS’, ‘CABO’ en ‘AB’ nu als ’PRI’, Plant Research International , het grote pand Radix op de campus betrokken heeft. Bij een van de verbouwingen in het verleden is de ingang verplaatst en werd het beeld verwijderd.
Gelukkig is onze vrees dat het in de smeltpot terecht is gekomen niet bewaarheid, want twee medewerkers van Wageningen-UR schreven op de Wiki dat het beeld er nog is en in een gang binnen Radix hangt. Met de tipgevers Annette Dullemans en Ben van der Swaluw en met Roelof Kleis, journalist van het universiteitsblad Resource, zijn we op 18 december in Radix gaan kijken.

Het was een mooie ervaring om dat verloren gewaande beeld veilig aan een wand te zien hangen! Nu konden we goed zien welke diepte de kunstenares in het reliëf heeft aangebracht, enkele figuren komen helemaal uit het platte vlak naar buiten. Het beeld blijkt lange tijd in een gebouw van Zodiac op de Campus gehangen te hebben. Daarna is het enige tijd opgeslagen in afwachting van een goede bestemming. Die is nu in Radix bij het westelijke trappenhuis gevonden. Ben van der Swaluw was zelf betrokken geweest bij de montage.

Helaas is het beeld voortaan aan de openbare ruimte onttrokken, we hebben zelf ervaren met hoeveel poortjes en pasjes Radix is beveiligd. Maar het is een troost, te weten dat dit mooie beeld behouden is.

Ankers hebben verhalen: bij wat voor schip ze hoorden, welke zeeën ze zagen, hoe hun laatste reis was. Ondanks de nabijheid van de Rijn zien we in Wageningen maar weinig ankers.
Lang heeft er een op De Dreijen gestaan, maar plotseling was het verdwenen. Een groot, zwart anker, met het Griekse woord HLXH er op. Ooit was er een arm afgebroken en daarom leunde het op een steuntje. Het stond bij Agrotechnion, ofwel landbouwtechniek en alles wat daar bij hoort. Met een bordje: Aangeboden door Heeren XVII studievereniging der studenten in de Landbouwtechniek, ter gelegenheid van haar zesde lustrum. De lustrumcommissie 11 mei 1995.

Bij onze naspeuringen hoorden we, dat er een anker in de wei lag achter het verste gebouw van de Campus. En daar lag het achter Axis Z, in een verrommelde omgeving, zonder bordje, als een hoopje schroot. Toen we de studievereniging er naar vroegen bleek de kennis over dit anker niet te zijn overgedragen. Nu zijn ze er blij mee, ze willen het een betere plek geven. In mei bestaan ze 50 jaar. Wie geeft het anker zijn geschiedenis terug?

U kunt hieronder uw reactie plaatsen!